7 juni

Donderdag 7 juni. Ochtend regen en 18°C, middag zon met hier en daar een wolk, 25°C.

Heel vroeg opgestaan. De wekker stond op 7 uur, maar Christina was al wakker om ½7. Dus maar douchen, ontbijten, inpakken en voor 8 uur in de auto voor route 3, West-Lesbos. Christina voelde zich niet denderend en was koud. Zelfs waterschildpadjes en lieve bedelende poezen waren niet voldoende om vrolijk te worden. We hebben ons hele brood opgevoerd, we vinden wel nieuw vers brood.

In Andissa naar het stadsplein voor koffie en koek bij Duitssprekende mensen, oude mensen met een heel klein cafeetje. Daar ook naar een supermarktje en een bakker met heel lekker vers brood. Toen naar het klooster Ipsilou, dat lag erg hoog en erg steil. Het klooster is van puin gebouwd en daar zitten stukjes byzantijns puin bij. Het museumpje is ook de moeite waard. Er zit een broeder die je op z'n Grieks dirigeert(...come, come, see church en dan binnen 2 minuten come, come upstairs) en de deur van slot doet. Dan stap je binnen in een hal vol schatten. Er zitten veel oude teksten bij, zelfs 10e eeuws. Ook oud doek, 16e eeuws handwerk uit de streek en gewaden van bisschoppen.

Vanaf het klooster reden we door naar het versteende woud, waar het warm en zonnig weer werd. Mooie versteende bomen stonden daar in een kaal desolaat landschap dat Schots aandoet. Het werd wel heel snel warm, Christina kreeg een beetje een hitteslag. Gelukkig was er hier en daar schaduw en in de auto met water en zoutjes en druivensuiker was het snel weer goed.

Dus besloten we om vanaf Sigri de onverharde weg naar Erosos te nemen. Eerst in Sigri rondgekeken, een leuk, slaperig vissersdorpje. Het ligt mooi beschut aan een baai achter een klein eilandje. Er waren veel soldaten op oefening, die in Sigri een hapje kwamen eten. Ze hadden rubberboten, een kampement en mooie uniformen. Het waren echt stoere kerels met zonnebrillen. Na een paar kilometer op de zandweg zagen we de versteende bomen langs de weg liggen. Het mooist was een stam van ±80 cm. dik met prachtige jaarringen bedekt met knalgeel korstmos.

Het was een lange en stoffige weg door een soort maanlandschap. Geen bomen, wel stekelplantjes, miljoenen! En dan heb je plotseling een adembenemend uitzicht op de baai van Kalonni. Vlak voor het dorpje Parakila stond 100 meter van de weg een oude ingestorte moskee, met een grotendeels intacte, met liefde gemetselde minaret. Van daaruit doorgereden naar Kalonni, de bergen door met een dreigende lucht, naar Anaxos. Daar heeft het even gedruppeld, meer niet. Ik (Johan) zit nu weer op het terras, het is ±21°C, half bewolkt. De vogels kwetteren vrolijk, de koe loeit en ik ga Christina helpen met koken.

Op het menu Griekse aardappelen, keftaides (gehaktballetjes in tomatensaus uit blik) en Griekse salade. Ik (Christina) was de feta vergeten. Het pluche was de hele dag mee op reis en is uitgeput in slaapgevallen. Ze konden nog net welterusten wensen.....
Nu koffie met krekelgeluiden.